حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: آن دو (حسنین علیهما السّلام) را از روی سینه مادرشان بلند کرده و شروع به بستن کفن نمودم و در آن لحظه این ابیات را می خواندم:

          فِرَاقُکِ أَعْظَمُ الْأَشْیَاءِ عِنْدِی                وَ فَقْدُکِ فَاطِمُ أَدْهَى الثُّکُولِ‏

          سَأَبْکِی حَسْرَهً وَ أَنُوحُ شَجْواً           عَلَى خَلٍّ مَضَى أَسْنَى سَبِیلٍ‏

          أَلَا یَا عَیْنُ جُودِی وَ أَسْعِدِینِی                 فَحُزْنِی دَائِمٌ أَبْکِی خَلِیلِی‏

ترجمه:

مفارفت و جدایی تو بزرگترین چیز در نزد من است و از دست دادن تو دشوارترین مصائب است ای فاطمه!

از روی حسرت خواهم گریست و با اندوه و غم، ناله خواهم زد به خاطر دوستی که به روشن ترین راه حرکت کرد.

ای دیده فرو ریز و بخشش کن و مرا یاری ده! اندوه من همیشگی است و بر دوستم می گریم.[۱]

________________________________________

[۱]. بحارالأنوار، ج۴۳، ص۱۸۰-۱۷۴ به نقل از فاطمه الزهرا (سلام الله علیها) سرور دل پیامبر(صلی الله علیه و آله)، ص۶۵۰٫