از علامه سیّد باقر پسر آیت الله  سیّد محمّد هندی (متوفّای ۱۳۲۹) نقل شده که:

حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف) را در شب عید غدیر در خواب به حالت افسرده و غمگین دید. پرسید:

آقای من! چه شده که شما را امروز غمگین و افسرده می­بینم با اینکه مردم از عید غدیر خوشحال و مسرورند؟

حضرت فرمود: حزن و اندوه مادرم زهرا را به یاد آوردم ، سپس فرمود:

لا تّرانی اتّخَذتُ لا و عُلاها     بَعد بَیت الاحزانِ بَیت سُرور

سوگند به شرف و مقام آن حضرت مرا نخواهی دید که پس از بیت­الاحزان خانه خوشی بگیرم.

کُلُّ غَدرٍ وَ قَولَ اِفکٍ و زُورٍ    هُوَ فَرعٌ مِن جَحدِ نَصِّ الغَدیرِ

هر مکرى و گفتار دروغى و شهادت نابحقى که اتفاق مى افتد، علتش کسى است که نص بر غدیر را انکار کرده است.[۱]

[۱]. مقرم: وفاه الزهراء (سلام الله علیها)، ط حیدریه نجف، ص۹۷٫