از آنجایی که چند ماهی است معاندین و کفّار شروع به جسارت به امام دهم شیعیان (علیه آلاف التحیّه و الثناء) کرده­اند بر این شدم حدیثی از وجود پر برکت امام علی­النقی (ارواحناه فداه) نقل کنم که حضرت در این حدیث اشاره به این مطلب دارند که هرگونه توهین­ به ساحت قدسی اهل بیت (علیهم السّلام) از قدر و منزلت آنها نخواهد کاست بلکه کسانی که در پی جسارت و اهانت به ساحت مقدس نورانی این ذوات مقدّس هستند تنها بدبختی و پشیمانی را برای خود خواهند خرید و خسرالدنیا و الآخره خواهند شد.

یُریدُونَ أَنْ یُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ یَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ.[۱]

آنها مى‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند ولى خدا جز این نمى‏خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند!

اما حدیث:

صفّار (رحمه الله) در کتاب «بصائرالدّرجات» از صالح بن سعید نقل کرده  است که گفت:

خدمت حضرت هادی (علیه السّلام) رسیدم هنگامی که متوکّل آن حضرت را به سامراء دعوت کرده بود و در جای نامناسبی منزل داده بود. به آن حضرت عرض کردم: فدایت شوم، اینها در همه امور قصد دارند نور فروزان شما را خاموش کنند و در حق شما کوتاهی کنند تا آنجایی که شما را در این کاروانسرای بسیار زشت که جای فقیران و فرومایگان می­باشد ساکن نموده­اند. امام علی النقی(علیه السّلام) فرمودند:

«تو در این پایه از معرفت ما هستی و خیال می کنی این امور از قدر و منزلت ما می­کاهد.»

سپس با دست اشاره نمود و فرمود: نگاه کن چه می­بینی؟

چون نگاه مردم باغ­هایی زیبا منظر و پرطراوتی مشاهده کردم که در آن زنان نیکوکار خوش­بو و نونهالانی که همچون مرواریدی در پوشش بودند، و پرندگان زیبا و آهوهای خوش خط و خال و نهرهای جاری وجود داشت، دیدن این منظره مرا به حیرت انداخت و چشمانم را خیره نمود. امام دهم (علیه السّلام) فرمودند:

حیث کنّا فهذا لنا عتید و لسانا فی خان الصعالیک.

ما هر کجا باشیم چنین موقعیتی داریم و در حقیقت در «خان صعالیک» که جایگاه فقیران و فرومایگان است نخواهیم بود.[۲]