هر یک از ائمه با یکی از اوصاف باارزش توصیف می ‏شوند و امام حسن (علیه السلام) از بین آن همه اوصاف حمیده ‏اش، با حلم توصیف می‏ شود. به طوری که «الحلم الحسنیه» از مشهورترین اوصاف این بزرگوار و مثلی معروف است.

مردی از اهل شام که مغز او با تلقینات منافقانه‏ ی بنی‏ امیه مسموم شده بود و عداوت حسن مجتبی را در دل پرورانده بود، وارد مدینه شد. امام مجتبی (علیه السلام) را ملاقات کرد و نتوانست خود را نگه دارد و امام را لعن کرد و پیوسته و بی‏ امان به حضرت ناسزا می‏ گفت. امام چیزی نفرمود تا وقتی که مرد شامی خشم خود را کاملا خالی کرد.

امام که به گمراهی او پی برده بود، در حالی که سوار اسب بود، با تواضع تمام خم شد و به او سلام کرد و فرمود: ای شیخ! گمان می‏ کنم که تو در این شهر غریبی و گویا حقیقت بر تو مشتبه شده. اگر از من رضایت می‏ طلبی من تو را می ‏بخشم و اگر خواسته ‏ای داری و به چیزی محتاج هستی بگو. اگر پیاده ‏ای به تو مرکب می‏ دهم و اگر گرسنه ‏ای سیرت می‏ کنم و اگر عریان باشی به تو لباس می‏ دهم و هر چند روز که در مدینه هستی، اگر در خانه‏ ی ما مهمان باشی، با کمال میل پذیرای تو هستم، چون منزل ما وسیع و گسترده است.

مرد شامی از شنیدن این سخنان چنان متأثر شد و قهرا گریه کرد. سپس گفت: گواهی می ‏دهم[۱]  که تو در روی زمین خلیفه‏ ای، خدا می‏ داند رسالت خود را در کجا قرار دهد[۲]. شگفتا که پدرت مبغوض ترین خلق نزد من بود، ولی هم‏ اکنون محبوب ترین خلق خداست.

سپس مرد شامی وسائل خویش را به خانه ‏ی امام حسن (علیه السلام) آورد و تا در مدینه بود مهمان حضرتش بود. سرانجام به حقانیت اهل بیت اعتقاد کامل یافت.[۳]

همچنین است مروان حکم ـ که هیچگاه از آزار آن گرامی فروگذار نمی کرد ـ ، به هنگام رحلت آن امام، در تشییع شرکت کرد.

حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود: تو به هنگام حیات برادرم، هر چه از دستت برآمد، کردی، و اما اینک در تشییع او، حاضر آمده ای و می گریی؟!

پاسخ داد: هر چه کردم، با کسی کردم که بردباریش از این کوه ـ اشاره به کوهی در مدینه ـ بیشتر بود.[۴]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ