امام صادق علیه­السّلام به فُضَیل ابن یَسار فرمودند:

تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ؟قَالَ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاکَ. قَالَ: إِنَّ تِلْکَ الْمَجَالِسَ أُحِبُّهَا.

آیا مجالس عزا برپا می­کنید و برای یکدیگر حدیث می­گویی؟ عرض کردم: بله فدایت شوم. امام فرمودند: این گونه مجالس را دوست دارم.

فَأَحْیُوا أَمْرَنَا یَا فُضَیْلُ فَرَحِمَ اللَّهُ مَنْ أَحْیَا أَمْرَنَا.

پس امر ما را زنده گردانید که هر کس امر ما را زنده کند مورد لطف خداوند خواهد بود.

یَا فُضَیْلُ مَنْ ذَکَرَنَا أَوْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ مِثْلُ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ أَکْثَرَ مِنْ زَبَدِ الْبَحْر.

ای فضیل کسی که مصیبت ما را بخواند یا بر او خواند شود در حالی که از چشمانش به اندازه بال مگسی اشک جاری شود خداوند گناهانش را می آمرزد اگر چه از کف دریا بیشتر باشد![۱]

[۱]. بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج‏۴۴، ۲۸۲، باب ۳۴ ثواب البکاء على مصیبته و مصائب سائر الأئمه علیهم­السّلام و فیه أدب المأتم یوم عاشوراء، ص۲۷ به نقل از أین البکّائون، ص۱۳٫