امروز تصمیم گرفتم قسمتی از مناظره ای که بین مرحوم سلطان الواعظین «ره» با اهل تسنن در شهر پیشاور صورت گرفته را درج کنم.
عزیزان! توجه کنید در این مناظره ابوبکر  چه الفاظی را به امیرالمؤمنین و بی بی فاطمه زهرا «علیهما السلام» نسبت می دهد و چگونه حق دختر پیامبر را ضایع می کند.
حقیر که تحمل شنیدن این نسبت ها و حرف ها را ندارم.
اللهم العن اوّل ظالم ظلم حق محمد و آل محمّد و آخر له علی ذلک.
حتماً این نوشته حقیر را مطالعه کنید.
برای خواندن این نوشته به «ادامه مطلب» رجوع کنید.

امروز تصمیم گرفتم قسمتی از مناظره ای که بین مرحوم سلطان الواعظین «ره» با اهل تسنن شهر پیشاور صورت گرفته را درج کنم.
عزیزان! توجه کنید در این مناظره ابوبکر  چه الفاظی را به امیرالمؤمنین و بی بی فاطمه زهرا «علیهما السلام» نسبت می دهد و چگونه حق دختر پیامبر را ضایع می کند.
ابتدا شرح حالی را از این مرحوم را تقدیم شما می کنم.

شرح حالی از مرحوم سلطان الواعظین «ره»
مرححوم سلطان الواعظین شیرازی فرزند سید علی اکبر اشرف الواعظین از دانشمندان و خطبای مشهور شیعه بوده است. نسب شریف وی از طریق امام همام حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) به رسول گرامی (صلّی الله علیه و آله) منتهی میش ود.
وی در ماه ذی القعده سال ۱۳۱۴ قمری در تهران قدم به عرصه وجود گذاشت. تحصیلات اولیه را در تهران با موفقیت پست سر گذاشته و در سال ۱۳۲۶ همراه با پدر بزرگوارش عازم عتبات عالیات گردید و از محضر مرحوم مرندی و شهرستانی کسب فیض نمود. در سال ۱۳۲۸ به ایران مراجعه کرد. اشیان در طی عمر با برکت خود مسافرت های بسیاری به عراق، سوریه، فلسطین، اردن، مصر و هندوستان نموده و با طوایف بسیاری از یهود، هنود و بهائی ها مناظره نمود.
کتاب «شبهای پیشاور»، مشروح مذاکرات مجلس مناظره ای است که ایشان در سال ۱۳۴۵ قمری در حضور حدود دویست نفر از رجال و بزرگان شیعه و اهل سنت در شهر پیشاور پنجاب هند «پاکستان کنونی» داشته است. در این جلسه خبرنگاران چهار روزنامه و مجله ی محلی گفتگوهای طرفین را نوشته و منتشر می کردند. ماجرا از آنجا آغاز شد که مرحوم سلطان الواعظین در ربیع الاول سال ۱۳۴۵ هجری قمری از طریق هندوستان به قصد زیارت امام هشتم امام رضا (علیه السلام) عازم ایران می شود. وقتی به کراچی و بمبئی وارد می شود جراید محلی ورود ایشان را گزارش می دهند. دوستان و آشنایان، ایشان را به شهرهای دهلی، آگره، لاهور، کشمیر و کویته دعوت می کنند. در طی حضور در دهلی مناظره ای با علمای هنود و براهمه در حضور گاندی برگزار می شود که در این مجلس، مرحوم مسلطان الواعظین با بهره گیری از امداد الهی حقانیت دین مبین اسلام را ثابت می نماید. آن گاه به دعوت انجمن اثنی عشریه به ریاست سید علی شاه نقوی مدیر هفته نامه ی دُرّ نجف عازم شهر سیالکوت می شود و در این شهر با استقبال با شکوهی مواجه می شود. در چهاردهم رجب ۱۳۴۵ بنا به دعوت جناب محمد سرور خان به پیشاور که یکی از شهرهای مرزی پنجاب می باشد عازم می شود.
در پیشاور در حسینیه ی مرحوم عادل بیک رسالدار منبر می رود که عده ی بسیاری از اهل سنت و شیعه ی مقیم پیشاور در این جلسات شرکت می کنند.
در یکی از روزها بعد  از اتمام منبر، به ایشان خبر می دهند که دو نفر از بزرگان علمای اهل سنت کابل افغانستان به نامهای «حافظ محمّد رشید» و «شیخ عبدالسلام» تقاضای ملاقات با ایشان به منظور انجام مناظرات دینی را دارد. مرحوم سلطان الواعظین از این پیشنهاد استقبال می نماید.
جلسات مناظره در منزل میرزا یعقوب علی خان که از رجال مهم پیشاور است تشکیل می شود و ده شب به طول می انجامد که در پایان شش نفر از رجال و خوانین اهل سنت مذهب شیعه را اختیار نمودند.
مشروح این مناظرات نخستین بار در سال ۱۳۷۵ هجری قمری با اشراف حضرت آیت الله العظمی بروجردی «ره» به زیور طبع آراسته گردید و تا کنون بالغ بر چهل بار تجدید چاپ شده است.
مرحوم سلطان الواعظین در ده سال پایانی عمر با برکت خود به علت کسالت قلبی زمین گیر گردید تا این که در ماه شعبان ۱۳۹۱ قمری به جوار قرب الهی شتافت. پیکر پاک ایشان بعد از تشییع شکوهمندی که از طرف آیت العظمی مرعشی «ره» نجفی صورت پذیرفت در مقبره ابوحسین به خاک سپرده شد. کتاب های «صد مقاله سلطانی» و «گروه رستگاران» از دیگر تألیفات این دانشمند رفیع القدر می باشد.

اما قسمتی از مناظره که وعده داده بودیم بدین شرح است:
حافظ: هیچ کس جرأت جسارت و توهین به ودیعه ی پیامبر و بضعه ی رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) را نداشت! احتمالاً اشتباه می کنید!!
واعظ: آری هیچ کس جرأت نداشته است جز خلیفه شما ابوبکر که چون در مقابل استدلال های حضرت فاطمه (سلام الله علیها) مجاب شد سوار بر منبر شد و بنای جسارت و هتّاکی را به فاطه (سلام الله علیها) و شوهر گرانقدرش علی (علیه السلام) گذارد.
حافظ: فکر می کنم، این حرف ها همه و همه تهمت هایی است که عوام شیعه به خلیفه ابوبکر زدند.
واعظ: شیعه با وجود این همه درک و سندی که در کتاب های شما وجود دارد، احتیاجی به جعل حدیث ندارد. پیشنهاد می کنم کتاب های تاریخی خودتان را مطالعه بفرمایید تا به صحت عرایض من پی ببرید. مطلبی که خدمتتان عرض کردم بر اساس نوشته ی ابوبکر احمد بن عبدالعزیز جوهری است. وی می نویسد :
« پس از اتمام خطبه حضرت فاطمه (سلام الله علیها)، امیرالمؤمنین (علیه السلام) رو به ابوبکر نمود و فرمود: چرا فاطمه را از میراث پدرش محروم نمودی و حال آنکه در حیات پدرش در این ملک متصرّف بوده است. ابوبکر گفت: فدک مال همه مسلمانان است، چنانچه فاطمه شاهدی بیاورد که فدک ملک اوست، آن را به وی پس خواهم داد حضت امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: آیا درباره ما به غیره آنچه درباره دیگران حکم می کنی، می خواهی حکم نمایی!
بر طبق فرمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شاهد و گواه را مدعی می آورد نه متصرّف. تو بر خلاف این حکم قطعی و مسلّم از فاطمه که متصرّف در ملک است شاهد طلب می کنی؟ آیا نمی دانی که قول فاطمه که یکی از اصحاب کساء و مشمول آیه تطهیر است عین حقیقت می باشد؟ آیا اگر دو نفر در حضور تو شهادت دهند که فاطمه مرتکب حرام شده است، چه می کنی؟ گفت: مانند دیگران بر علیه او حکم جاری می کنم!! حضرت فرمود: در این صورت از جمله ی کفّار خواهی بود؛ زیرا شهادت خدا را درباره طهارت فاطمه نادیده گرفته و به شهادت دو انسان جایز الخطا ترتیب اثر داده ای. آیا از نظر تو فاطمه سلام الله علیها برای مال بی ارزش دنیا مرتکب دروغ و غصب می شود؟! تو شهادت صدیقه اطهر را رد می کنی و شهادت یک مرد اعرابی که بر پاشنه ی پای خود بول می کند را قبول می کنی؟! آن حضرت پس از گفتن این جملات با ناراحتی مسجد را ترک کرد. هیاهوی عجیبی در میان مردم به پا خاست. عده ای از مردم می گفتند: حق با علی و فاطمه است. چرا در حق دختر پیامبر اینگونه عمل می شود؟!
در این هنگام ابوبکر بالای منبر رفت و گفت: ای مردم! چرا سر و صدا می کنید؟ به این دلیل، او این حرف ها را می زند که من شهادتش را رد کرده ام. همانا او مثل روباهی است که شاهدش دم اوست!!! او ماجراجو و فتنه انگیز است. فتنه های کوچک را بزرگ نشان می دهد و  مردم را به فساد ترغیب می کند. علی از زنان  و ضعفا کمک می گیرد و مانند ام طحال که زن فاحشه ای در جاهلیت بوده است، می باشد.(۱)
آیا باور می کنید که منظور ابوبکر از این هتاکی ها و دشنام ها، دو محبوب و محبوبه ی خدا یعنی علی و فاطمه است؟! آیا این پیرمرد که خود را از نزدیکان پیامبر می داند، می فهمد که چه می گوید؟ اگر کسی بیاید و در مقابل همه حضار در این مجلس، صدا بلند کند و بگوید: این آقای حافظ مثل روباه است و جناب شیخ مثل دم اوست و مانند یک زن فاحشه حرف می زند؛ چقدر به شما و ما سخت می گذرد؟ الان که در حال بیان این مطلب هستم تمام بدنم می لرزد و نمی توانم جلوی اشک هایم را بگیرم. خدایا به رضای تو راضی ام و به روز حکمرانی تو و انتقام خواهی عادلانه ی تو دلم را خوش کرده ام؛ ای متعال و ای بلند مرتبه! پس ما هم همچون جدّه ی مظلومه مان سکوت می کنیم و منتظر خواهیم ماند.
و اما در ادامه ی بحث گذشته، حدیثی را برایتان نقل می کنم. از رسول معظم صلّی الله علیه و آله نقل است که : « هر که علی را دشنام دهد مرا دشنام داده و هر که مرا دشنام دهد، خدا را دشنام داده است(۲)». و نیز « هر که علی و فاطمه را آزار دهد مرا آزرده و هر که مرا آزار دهد خداوند متعال را آزرده است(۳)».(۴)
پی نوشت:
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱٫ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۶، ۲۱۵، نامه ۴۵«فلما سمع ابوبکر خطبتها شق علیه مقالتها فصعد المنبر و قال: ایها الناس، ما هذه الرعه الی کل قاله! این کانت هذه الامانی فی عهد رسول‏الله صلی الله علیه و آله الا من سمع فلیقل، و من شهد فلیتکلم، انما هو ثعاله شهیده ذنبه، مرب لکل فتنه، هو الذی یقول: کروها جذعه بعد ما هرمت، یستعینون بالضعفه، و یستنصرون بالنساء، کام طحال احب اهلها الیها البعی. الا انی لواشاء ان اقول لقلت و لو قلت لبحت، انی ساکت ما نزکت. ثم التفت الی الانصار فقال: قد بلغنی یا معشر الانصار مقاله سفهائکم، و احق من لزم عهد رسول‏الله صلی الله علیه و آله انتم فقد جاءکم فاویتم و نصرتم، الا انی لست باسطایدا و لالسانا علی من لم یستحق ذلک منا. ثم نزل، فانصرفت فاطمه علیهاالسلام الی منزلها».
ابن ابی‏الحدید ادامه می‏دهد، من این کلام را بر نقیب ابویحیی، یحیی بن ابوزید بصری خواندم و گفتم: این سخنان را ابوبکر به چه کسی کنایه می‏زند؟
گفت کنایه نیست بلکه صریح است.
گفتم: اگر صریح بود سوال نمی‏کردم.
سپس خندید و گفت: مقصودش علی ابن ابی‏طالب علیه‏السلام است.
گفتم: همه‏ی این سخنان تند را به علی می‏گوید.
گفت: آری. ای پسرکم. حکومت است!  »» شرح ابن ابی‏الحدید، ج ۱۶، ص ۲۱۵٫ در این صفحه آمده است «قلت: قرات هذا الکلام علی النقیب ابی یحیی جعفر بن یحیی بن ابی زید ابصری و قلت له: بمن یعرض؟ فقال: بل یصرح: قلت: لو صرح لم اسالک. فضحت و قال: بعلی بن ابی‏طالب علیه‏السلام، قلت: هذا الکلام کله لعلی یقوله! قال: نعم، انه الملک یا نبی، قلت: فما مقاله الانصار؟ قال: هتفوا بذکر علی فخاف من اضطراب الامر علیهم، فنها هم.
۲ . البدایه و النهایه، ابنکثیر، ج ۵، ص ۱۲۱، حوادث سنه ۱۰ هجری.
۳ . سنن، ابن ماجه ، ج۱، ص۶۴۴، حدیث ۱۹۹۸ باب ۵۶٫
۴ . رجوع شود به کتاب شبهای پیشاور. این کتاب به صورت تحقیق شده توسط انتشارات «دلیل ما» در سه جلد به طبع آرسته شده است. در ضمن برخی از مطالب این پست را از کتاب « فاطمه زهرا از ولادت تا شهادت، سید محمد کاظم قزوینی، ص۵۹۳» نقل کردیم.