در دوران حضرت موسی ـ علی نبیّنا و آله و علیه السلام ـ در بنی اسرائیل قحطی شدیدی پیدا آمد. مؤمنین برای طلب باران هفتاد مرتبه دست به دعا برداشتند، امّا دعایشان به اجابت نرسید.

شبی موسی بن عمران ـ علی نبیّنا و آله و علیه السلام ـ به کوه طور رفت و بعد از مناجات و گریه زیاد عرض کرد: پروردگارا! اگر مقام و منزلت من نزد تو بی ارزش شده، از تو می خواهم به مقام پیامبری که وعده دادی در آخر الزمان مبعوث کنی، باران رحمتت را بر ما نازل فرما!

خطاب آمد: ای موسی! مقام و منزلت تو نزد ما بی ارزش نشده، ولی در میان شما شخصی است که مدت چهل سال آشکارا معصیت مرا می کند، اگر او را از میان خود بیرون کنید، من باران رحمتم را بر شما نازل می کنم.

موسی ـ علی نبیّنا و آله و علیه السلام ـ در میان بنی اسرائیل فریاد برآورد: ای بنده ای که چهل سال معصیت پروردگار می کنی، از میان ما بیرون برو، تا خداوند باران رحمتش را بر ما نازل کند. آن مرد گناهکار ندای حضرت را شنید، فهمید او مانع نزول رحمت الهی است، با خود گفت چه کنم؟ اگر بمانم خداوند باران رحمت نمی فرستند و اگر از میان آنها بیرون بروم، مرا می شناسند و آبرویم می رود.

عرض کرد: خداوندا! می دانم که از روی جهل و نادانی معصیت تو را کرده ام، حال به درگاه با عظمتت آمده ام، در حالی که از گذشته خویش پشیمانم، توبه ام را قبول کن و رحمتت را از این جماعت منع مکن.

هنوز سخنش تمام نشده بود که ابری ظاهر شد و باران زیادی بارید.

حضرت موسی ـ علی نبیّنا و آله و علیه السلام ـ عرض کرد: تو باران رحمت بر ما نازل کردی در حالی که کسی از میان ما نرفت، خطاب رسید: ای موسی! همان کسی که برای او رحمتم را از شما قطع کردم حال به واسطه او رحمتم را فرو فرستادم. عرض کرد: خداوندا! آن بنده ات را به من نشان بده، خطاب آمد: من او را در حالی که چهل سال آشکارا گناه می کرد رسوا نکردم، حال که توبه کرده مفتضحش کنم؟![۱]