پیشاپیش از بینندگان وبگاهم عذرخواهی می کنم از اینکه چند وقتیه نتونستم وبگاهم رو به روز کنم. واقعاً با شروع سال تحصیلی مشغله فراوانی پیدا کردم. انشاالله بتونم مطالب مفیدی رو در این سال تحصیلی جدید براتون قرار بدم.

این دفعه تصمیم گرفتم مطلب تأمّل برانگیزی را از مرحوم آیت الله بهجت (رحمه الله علیه) براتون نقل کنم.

ایشان در جلسه ای فرمودند:

آقایی که زیاد به مسجد جمکران می رود، می گفت: آقا (حضرت غائب ـ ارواحنا له الفداء ـ) را در مسجد جمکران دیدم، به من فرمود: به دل سوختگان ما بگو برای ما دعا کنند، و یک مرتبه از نظرم غائب شد، نه این که راه برود و کم کم از نظرم غائب شود!

همین آقا، هفته ی قبل از آن هم، حضرت را در خواب دیده بود.

ولی افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند، و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آن ها دارد که برای تعجیل فرج او دعا کنند! چنان که به آن آقا (شیخ ابراهیم حائری ـ رحمه الله علیه ـ در حال اعتکاف در مسجد کوفه) فرموده بود: این ها که به این جا آمده اند، دوستان خوب ما هستند، و هر کدام حاجتی دارند: خانه، زن، فرزند، مال، ادای دین؛ ولی هیچ کس در فکر من نیست!

آری، او هزار سال است که زندانی است، لذا هر کس که برای حاجتی به مکان مقدّسی مانند مسجد جمکران می رود، باید که اعظم حاجت نزد آن واسطه ی فیض، یعنی فرج خود آن حضرت را از خدا بخواهد.[۱]