سیدبن طاووس (رحمه الله علیه) می فرماید: سحرگاهی در سرداب مقدس بودم، ناگاه صدای مولایم را شنیدم که برای شیعیان خود دعا می کردند و عرضه می داشتند: «اللَّهُمَّ إِنَّ شِیعَتَنَا خُلِقَتْ مِنْ شُعَاعِ أَنْوَارِنَا وَ بَقِیَّهِ طِینَتِنَا وَ قَدْ فَعَلُوا ذُنُوباً کَثِیرَهً اتِّکَالًا عَلَى حُبِّنَا وَ وَلَایَتِنَا فَإِنْ کَانَتْ ذُنُوبُهُمْ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُمْ، فَاصْفَحْ عَنْهُمْ فَقَدْ رَضِینَا! وَ مَا کَانَ مِنْهَا فِیمَا بَیْنَهُمْ، فَأَصْلِحْ بَیْنَهُمْ وَ قَاصَّ بِهَا عَنْ خُمُسِنَا! وَ أَدْخِلْهُمُ الْجَنَّهَ! وَ زَحْزِحْهُمْ عَنِ النَّارِ وَ لَا تَجْمَعْ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ أَعْدَائِنَا فِی سَخَطِک» ترجمه دعا این است: خدایا! شیعیان ما را از شعاع نور و بقیه طینت ما خلق کرده ای؛ آنها گناهان زیادی با اتکای بر محبت به ما و ولایت ما انجام داده اند؛ اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با توست، از آنها بگذر که ما راضی هستیم. آنچه از گناهان
