بسیار سخت است باور كردن این حقیقت تلخ؛ بسیار سخت بود برای ما در طول سال‌های گذشته تصور آن دنیایی كه در آن امام نباشد؛ آن جهان بی‌روحی، آن فضای افسرده‌ای، آن زندگی غم‌انگیزی كه در آن امام و رهبر و مراد و معلم و مرشد و پدر و امید ما حضور نداشته باشد.

همه چیز از روئید. همه چیز بود، او نبود در روزگاری و ما هیچ چیز نداشتیم. همین ایران بود، همین ملت بود، همین موقعیت جغرافیایی بود، همین فقه بود، همین قرآن بود، همین نهج البلاغه بود، اما او نبود، هیچ چیز نبود، هیچ چیزی نداشتیم، بعد او پدید آمد. قدم در صحنه گذاشت؛ مثل وجودی كه ماهیات رو هستی می‌بخشد، تحقق می‌بخشد؛ مثل روحی كه به كالبدی دمیده می‌شود و اجزای آن كالبد را زنده می‌سازد، ما را زنده كرد.

پروردگارا! ما در اين مصيبت به تو پناه مى‌بريم، از تو تسلا مى‌جوييم، از تو كمك مى‌خواهيم و به تو شكوه مى‌كنيم.

اى بقيّةاللّه، اى حجةبن‌الحسن‌العسكرى! تسليت اين مصيبت بزرگ را به تو عرض مى‌كنيم.[1]