
همسر گزينى و تشكيل خانواده، مهمترين رويداد زندگى در دوره جوانى است كه تا پايان عمر بر جريان حيات دنيوى و سعادت اخروى فرد تأثير مستقيم مى گذارد. امام صادق (عليه السلام) در اين زمينه مى فرمايد: «إنّما المرأةُ قِلادَةٌ فانظُرْ ما تَتَقَلَّدُ، ولَيسَ لامرأةٍ خَطَرٌ، لا لِصالِحَتِهِنَّ ولا لِطالِحَتِهِنَّ: وأمّا صالِحَتُهُنَّ فَلَيسَ خَطَرُها الذَّهَبَ والفِضَّةَ هِى خَيرٌ مِنَ الذَّهَبِ والفِضَّةِ، وأمّا طالِحَتُهُنَّ فَلَيسَ خَطَرُها التُّرابَ، التُّرابُ خَيرٌ مِنها؛ همانا زن طوق (گردنبند) است؛ پس بنگر كه چه طوقى به گردن مى افكنى. براى زن ارزش و بهايى نمى توان تعيين كرد، نه براى خوب آنها و نه براى بدشان. زن خوب، ارزشش طلا ونقره نيست، بلكه از طلا و نقره هم بهتر و ارزشمندتر است و زن بد، ارزشش خاك نيست، بلكه خاك از او ارزشمندتر است».[1] در اين ميان استحكام زندگى زناشويى به عوامل متعدّدى وابسته است كه