در دوران جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط قوای انگلیسی و روسی، که حملات و هجوم­ ها به ملت شیعه اوج گرفته بود، مرحوم آیت الله العظمی نائینی خیلی پریشان بودند و نگران از اینکه این وضع به کجا خواهد انجامید، نکند که این کشورِ محب و دوستار امام زمان (علیه السلام) از بین برود و سقوط کند.

در همین زمان ­ها، شبی به امام عصر (علیه السلام) متوسّل می­ شوند و در حال توسّل و گریه و ناراحتی به خواب می­ روند و خواب می­ بینند: دیواری است به شکل نقشه ایران و این دیوار شکست برداشته و خم شده و در حال افتادن است. در زیر این دیوار، یک عده زن و بچه نشسته­ اند و دیوار دارد روی سر اینها خراب می­ شود. مرحوم نائینی وقتی این صحنه را می بیند به قدری نگران می ­شوند که فریاد می­ زند و می­ گویند که: خدایا! این وضع به کجا خواهد انجامید؟

در این حال می­ بینند که حضرت ولی عصر (ارواحنافداه) تشریف آوردند و انگشت مبارکشان را به طرف دیواری که خم شده و در حال افتادن بود، گرفتند و آن را بلند کردند و دومرتبه در جای خودش قرار دادند.

سپس فرمودند: اینجا شیعه خانه ماست! می­شکند، خم می­شود، خطر هست، ولی ما نمی ­گذاریم سقوط کند، ما نگهش می­ داریم.[1]