در روایاتی انتقام گیری اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السّلام) نسبت به قاتلان بی بی دو عالم حضرت زهرا (سلام الله علیها) اینگونه به تصویر کشیده شده است که ما در اینجا دو نمونه را متذکّر می شویم:

امام زمان (ارواحنا فده)

حضرت ولي عصر (عجل‏اللَّه تعالي فرجه الشريف) در طول عمرش بيش از ساير ائمه مظلوميت مادر را ياد مي‏کند و روزي که ظهور مي‏کند، به مدينه مي‏آيد و ناله‏ها و استغاثه‏هاي فاطمه (عليهاالسلام) را متذکر مي‏گردد و مي‏گويد: اي مادر! امروز از قاتلانت انتقام مي‏گيرم و آنان را به سزاي اعمالشان مي‏رسانم. آنگاه به سراغ قبر قاتلان او (ابوبکر و عمر) آيد و با اذن خدا آن دو را زنده مي‏کند و سؤال کند: به چه جرمي مادرم را مصدوم و مجروح کرديد؟ بچه‏اش را کشتيد؟ خانه‏اش را مورد تهاجم قرار داديد؟ سپس با شمشيري که در دست دارد آنان را به قتل مي‏رساند و جسدشان را به آتش مي‏کشد و خاکسترشان را بر باد مي‏دهد…. [2]

 امام جواد (علیه السّلام)

طبری آورده است:

زکریّا بن آدم قمّی گفته است: خدمت امام رضا (علیه السّلام) بودم که امام جواد (علیه السلام) را آورند، در حالی که سنّ شریفش زیر چهار سال بود، پس دست مبارکش را بر زمین نهاد و سر را به طرف آسمان بلند کرد و در اندیشه­ای دراز فرو رفت، امام رضا (علیه السلام) به او فرمود: فدایت شوم! چه چیز اندیشه­ات را به درازا کشانید؟

گفت: ظلم و ستم­هایی که به مادرم فاطمه روا داشتند! به خدا سوگند! آن دو را از قبر بیرون می­کشم، آتش می­زنم، ذرّات وجودشان را می­پراکنم و به دریا می­ریزم، پس امام رضا (علیه السّلام) او را به نزد خود طلبید و در آغوش کشید و میان دو چشمش را بوسید و فرمود: پدر و مادرم به فدایت! تو شایسته آن ـ امامت ـ هستی.

ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ

متن عربی حدیث دوّم: عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ هَارُونَ بْنِ مُوسَى عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِيِّ عَنْ زَكَرِيَّا بْنِ آدَمَ قَالَ إِنِّي لَعِنْدَ الرِّضَا إِذْ جِي‏ءَ بِأَبِي جَعْفَرٍ ع وَ سِنُّهُ أَقَلُّ مِنْ أَرْبَعِ سِنِينَ فَضَرَبَ بِيَدِهِ إِلَى الْأَرْضِ وَ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَأَطَالَ الْفِكْرَ فَقَالَ لَهُ الرِّضَا ع بِنَفْسِي فَلِمَ طَالَ فِكْرُكَ فَقَالَ فِيمَا صُنِعَ بِأُمِّي فَاطِمَةَ أَمَا وَ اللَّهِ لَأُخْرِجَنَّهُمَا ثُمَّ لَأُحْرِقَنَّهُمَا ثُمَّ لَأُذْرِيَنَّهُمَا ثُمَّ لَأَنْسِفَنَّهُمَا فِي الْيَمِّ نَسْفاً فَاسْتَدْنَاهُ وَ قَبَّلَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ ثُمَّ قَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي أَنْتَ لَهَا يَعْنِي الْإِمَامَة. [1]

[1]. دلائل­الامامة، 400 ح358، بحار الأنوار، ج50، ص59، ح9 3 به نقل از فرهنگ جامع سخنان امام جواد علیه السلام، ص35.

[2]. بحارالأنوار، ج 52، ص386.