راز عطر سیب حرم امام حسین علیه السّلام در روایتی است که توسط امّ سلمه روایت شده که بدین شرح است:

حسنین (امام حسن و امام حسین علیهماالسّلام) بر پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) وارد شدند و جبرئیل در خدمت آن حضرت بود، حسنین (علیهماالسّلام) به دور جبرئیل می گردیدند و او را به دحیه کلبی[1] تشبیه می نمودند و جبرئیل به طراف آسمان اشاره می کرد، مثل کسی که می خواهد چیزی را اخذ نماید، پس ناگاه دیدم در دست جبرئیل سیب و بِه و انار بود، همه آنها را به حسنین (علیهماالسّلام) داد، پس رویشان نورانی گردید. از فرح و شادی خدمت جدشان آمدند، آن حضرت حسنین (علیهماالسّلام) را بوسید و به آن دو فرمودند: بروید به منزل خودتان و اول به منزل نزد پدر خود بروید، چنانکه جدّ ایشان امر کرده بود عمل کردند و از آن سیب و بِه و انار چیزی میل نکردند تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) نزد ایشان آمده، پس همه نشستند و خوردند تا سیر شدند.

و هرچه می خوردند از آن سیب و بِه و انار از آنها چیزی کم نمی شد و به حالت اول برمی گشت تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) از دنیا رحلت نمود.

تا فاطمه زهراء (سلام الله علیها) زنده بود چيزى از آن ميوه‏ ها كم نشد.

امام حسين (عليه السلام) مي فرمايند: هنگامى كه مادرم از دنيا رفت انار مفقود شد. و سیب و بِه در ایام حیات پدرم باقی بود. وقتی پدرم علی ابن أبی طالب (علیهماالسلام) شهید شد، بِه را ندیدم. سیب باقی بود به هیئت و صورت خودش، تا وقتی که از نوشیدن آب [فرات] مرا منع کردند. وقتى من آن سيب را مى‏ بوئيدم عطش و تشنگى من آرام مي گرفت. هنگامی که اجلم نزدیک شد دیدم که سیب متغیر گشته پس یقین کردم شهيد خواهم شد!

امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: شنيدم پدرم اين موضوع را يك ساعت قبل از شهيد شدنش مى‏ فرمود. وقتى آن حضرت شهيد شد بوى آن سيب از قتلگاهش يافت مي شد. من به دنبال آن سيب رفتم ولى اثرى از آن يافت نشد! بوى آن سيب بعد از شهادت حسين (علیه السلام) همچنان باقى بود. وقتى من قبر آن حضرت را زيارت كردم بوى آن از قبر مباركش مي وزيد. هر كسى از زوار شيعيان ما كه بخواهد از بوى آن سيب بهره‏مند شود بايد در وقت سحر در صدد زيارت برآيد! زيرا اگر با اخلاص باشد از بوى آن برخوردار خواهد شد.[2]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. ابن حجر عسقلانى در کتاب “الاصابه” می‌گوید: دحیه بن خلیفة بن فروة بن فضالة بن زید بن امرى القیس بن الخزرج، صحابى مشهور است، و در حسن و زیبارویی ضرب المثل بود

[2]. مناقب آل أبی طالب، ج3، ص391 و بحارالأنوار، ج43، ص289 به نقل از کتاب “زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام”، ص 117 با کمی تغییر در ترجمه عبارت