راز عطر سیب حرم امام حسین علیه السّلام در روایتی است که توسط امّ سلمه روایت شده که بدین شرح است:

حسنین (امام حسن و امام حسین علیهماالسّلام) بر پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) وارد شدند و جبرئیل در خدمت آن حضرت بود، حسنین (علیهماالسّلام) به دور جبرئیل می گردیدند و او را به دحیه کلبی[۱] تشبیه می نمودند و جبرئیل به طراف آسمان اشاره می کرد، مثل کسی که می خواهد چیزی را اخذ نماید، پس ناگاه دیدم در دست جبرئیل سیب و بِه و انار بود، همه آنها را به حسنین (علیهماالسّلام) داد، پس رویشان نورانی گردید. از فرح و شادی خدمت جدشان آمدند، آن حضرت حسنین (علیهماالسّلام) را بوسید و به آن دو فرمودند: بروید به منزل خودتان و اول به منزل نزد پدر خود بروید، چنانکه جدّ ایشان امر کرده بود عمل کردند و از آن سیب و بِه و انار چیزی میل نکردند تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) نزد ایشان آمده، پس همه نشستند و خوردند تا سیر شدند.

و هرچه می خوردند از آن سیب و بِه و انار از آنها چیزی کم نمی شد و به حالت اول برمی گشت تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) از دنیا رحلت نمود.

تا فاطمه زهراء (سلام الله علیها) زنده بود چیزى از آن میوه‏ ها کم نشد.

امام حسین (علیه السلام) می فرمایند: هنگامى که مادرم از دنیا رفت انار مفقود شد. و سیب و بِه در ایام حیات پدرم باقی بود. وقتی پدرم علی ابن أبی طالب (علیهماالسلام) شهید شد، بِه را ندیدم. سیب باقی بود به هیئت و صورت خودش، تا وقتی که از نوشیدن آب [فرات] مرا منع کردند. وقتى من آن سیب را مى‏ بوئیدم عطش و تشنگى من آرام می گرفت. هنگامی که اجلم نزدیک شد دیدم که سیب متغیر گشته پس یقین کردم شهید خواهم شد!

امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: شنیدم پدرم این موضوع را یک ساعت قبل از شهید شدنش مى‏ فرمود. وقتى آن حضرت شهید شد بوى آن سیب از قتلگاهش یافت می شد. من به دنبال آن سیب رفتم ولى اثرى از آن یافت نشد! بوى آن سیب بعد از شهادت حسین (علیه السلام) همچنان باقى بود. وقتى من قبر آن حضرت را زیارت کردم بوى آن از قبر مبارکش می وزید. هر کسى از زوار شیعیان ما که بخواهد از بوى آن سیب بهره‏مند شود باید در وقت سحر در صدد زیارت برآید! زیرا اگر با اخلاص باشد از بوى آن برخوردار خواهد شد.[۲]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[۱]. ابن حجر عسقلانى در کتاب “الاصابه” می‌گوید: دحیه بن خلیفه بن فروه بن فضاله بن زید بن امرى القیس بن الخزرج، صحابى مشهور است، و در حسن و زیبارویی ضرب المثل بود

[۲]. مناقب آل أبی طالب، ج۳، ص۳۹۱ و بحارالأنوار، ج۴۳، ص۲۸۹ به نقل از کتاب “زندگانى حضرت امام حسین علیه السلام”، ص ۱۱۷ با کمی تغییر در ترجمه عبارت