اسراری از بوی سیب حرم امام حسین
راز عطر سیب حرم امام حسین علیه السّلام در روایتی است که توسط امّ سلمه روایت شده که بدین شرح است:
حسنین (امام حسن و امام حسین علیهماالسّلام) بر پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) وارد شدند و جبرئیل در خدمت آن حضرت بود، حسنین (علیهماالسّلام) به دور جبرئیل می گردیدند و او را به دحیه کلبی[۱] تشبیه می نمودند و جبرئیل به طراف آسمان اشاره می کرد، مثل کسی که می خواهد چیزی را اخذ نماید، پس ناگاه دیدم در دست جبرئیل سیب و بِه و انار بود، همه آنها را به حسنین (علیهماالسّلام) داد، پس رویشان نورانی گردید. از فرح و شادی خدمت جدشان آمدند، آن حضرت حسنین (علیهماالسّلام) را بوسید و به آن دو فرمودند: بروید به منزل خودتان و اول به منزل نزد پدر خود بروید، چنانکه جدّ ایشان امر کرده بود عمل کردند و از آن سیب و بِه و انار چیزی میل نکردند تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) نزد ایشان آمده، پس همه نشستند و خوردند تا سیر شدند.
و هرچه می خوردند از آن سیب و بِه و انار از آنها چیزی کم نمی شد و به حالت اول برمی گشت تا اینکه پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) از دنیا رحلت نمود.
تا فاطمه زهراء (سلام الله علیها) زنده بود چیزى از آن میوه ها کم نشد.
امام حسین (علیه السلام) می فرمایند: هنگامى که مادرم از دنیا رفت انار مفقود شد. و سیب و بِه در ایام حیات پدرم باقی بود. وقتی پدرم علی ابن أبی طالب (علیهماالسلام) شهید شد، بِه را ندیدم. سیب باقی بود به هیئت و صورت خودش، تا وقتی که از نوشیدن آب [فرات] مرا منع کردند. وقتى من آن سیب را مى بوئیدم عطش و تشنگى من آرام می گرفت. هنگامی که اجلم نزدیک شد دیدم که سیب متغیر گشته پس یقین کردم شهید خواهم شد!
امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: شنیدم پدرم این موضوع را یک ساعت قبل از شهید شدنش مى فرمود. وقتى آن حضرت شهید شد بوى آن سیب از قتلگاهش یافت می شد. من به دنبال آن سیب رفتم ولى اثرى از آن یافت نشد! بوى آن سیب بعد از شهادت حسین (علیه السلام) همچنان باقى بود. وقتى من قبر آن حضرت را زیارت کردم بوى آن از قبر مبارکش می وزید. هر کسى از زوار شیعیان ما که بخواهد از بوى آن سیب بهرهمند شود باید در وقت سحر در صدد زیارت برآید! زیرا اگر با اخلاص باشد از بوى آن برخوردار خواهد شد.[۲]
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[۱]. ابن حجر عسقلانى در کتاب “الاصابه” میگوید: دحیه بن خلیفه بن فروه بن فضاله بن زید بن امرى القیس بن الخزرج، صحابى مشهور است، و در حسن و زیبارویی ضرب المثل بود
[۲]. مناقب آل أبی طالب، ج۳، ص۳۹۱ و بحارالأنوار، ج۴۳، ص۲۸۹ به نقل از کتاب “زندگانى حضرت امام حسین علیه السلام”، ص ۱۱۷ با کمی تغییر در ترجمه عبارت
ممنون
جالب بود
خوب بود اگر داستانی از اشخاصی که بعدهااین رائحه را استشمام کرده اند نیز نقل می کردید
[پاسخ]
حمیدرضا پاسخ در تاريخ آبان 2ام, 1393 8:44 ب.ظ:
سلام.
ممنون از لطف شما!
چشم تحقیق میکنم و انشاءالله در فرصتی مطلب رو درج می کنم!
موفق باشید!
[پاسخ]
سلام. نشر این معارف در مجالس مذهبی، میتواند لااقل، شعور حاضران را به اندازه شعورشان افزایش دهد و موجبات بهرهمندی معنوی و فزونی ارادت به پیامبر ص و اهل بیت را فراهم نماید.
[پاسخ]
مادر سادات حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها وفات نکردند . بلکه توسط خلیفه وقت به شهادت رسیدند . لطفا در متن تصحیح کنید که برای خوانندگان اشتباه پیش نیاد .
[پاسخ]
حمیدرضا پاسخ در تاريخ خرداد 25ام, 1397 11:51 ق.ظ:
سلام به عبدالحسین.
از اینکه ما رو مورد نقد قرار دادین متشکرم.
آنچه ما در متن ذکر کردیم ترجمه حدیث می باشد که در کتاب شریف بحارالأنوار نقل شده است: «قَالَ الْحُسَیْنُ علیه السّلام فَلَمْ یَلْحَقْهُ التَّغْیِیرُ وَ النُّقْصَانُ أَیَّامَ فَاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص حَتَّى تُوُفِّیَتْ فَلَمَّا تُوُفِّیَتْ فَقَدْنَا الرُّمَّان؛ امام حسین (علیه السلام) می فرمایند: تا فاطمه زهراء (سلام الله علیها) زنده بود چیزى از آن میوه ها کم نشد. هنگامى که مادرم از دنیا رفت انار مفقود شد.» (بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج۴۳، ص: ۲۹۰)
تعارضی هم بین واژه وفات با شهادت وجود نداره!
در قرآن وفات برای مطلق مرگ به کار رفته است: «الله یتوفی الانفس حین موتها» (زمر، ۴۲) با توجه به این نکته که استعمال واژه وفات در قرآن اعمّ است از مرگ طبیعی و شهادت واضح است که تعارضی بین شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها و استعمال واژه وفات وجود ندارد؛ چرا که واژه وفات هرگونه مرگی را پوشش می دهد.
استعمال این کلمه در کتب بزرگان شیعه از متقدمین و متأخرین نیز به معنای عام این کلمه است و هرگز منظور عالمان شیعی عدم شهادت حضرت صدیقه کبری نبوده است. به دلیل آنکه برای اشخاصی که شهادت ایشان در کارزار یا ترور یا مسموم شدن محرز و قطعی است، از واژه وفات استفاده شده است.
شیخ صدوق (متوفای ۳۸۱) درباره جناب جعفر طیار و زیدبن حارثه روایتی را به این مضمون نقل می کند: «ان النبی صلی الله علیه و آله حین جائته وفاه جعفربن ابی طالب و زید بن حارثه ،کان اذا دخل بیته کثر بکائوه علیهما جدا….»(من لا یحضره الفقیه، حدیث ۵۲۷)؛ هنگامی که خبر درگذشت جعفربن ابی طالب (طیّار) و زید بن حارثه به رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) رسید، هرگاه به منزل خود وارد می شد، گریه اش بر آن دو شدّت می یافت…
ابن شهر آشوب درباره تاریخ تولّد امام سجّادعلیه السّلام نقل می کند: «قَبْلَ وَفاهِ أمِیرِالْمُؤْمِنِینَ بِسَنَتَیْنِ…»(متوفّای ۵۸۸، مناقب آل أبی طالب، ج۴، ص ۱۷۵)؛ دو سال پیش از وفات امیرالمؤمنین علیه السّلام…
طبرسی (متوفّای قرن ۶) برای اشاره به عملکرد محمّد بن حنفیّه در دوران پس از شهادت امام حسین علیه السّلام می نویسد: «بَعْدَ وَفاهِ أخِیهِ الْحُسَیْنِ صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ…»( احتجاج، ج۲، ص۲۷۳)؛ بعد از وفات برادرش امام حسین علیه السّلام…
در منابع اهل عامه نیز برای دو شهید بزرگوار صدر اسلام یعنی جناب حمزه (عاصمی شافعی، م ۱۱۱۱هجری، سمط النجوم العوالی، ج۱، ص۴۲۶) و جناب جعفرطیار (ابن ابی شیبه، م ۲۳۵ هجری، المصنِّنف، ج۳، ص ۶۲ و ج ۷، ص ۴۱۴). واژه وفات استعمال شده است. آیا به صرف کاربرد وفات در باره امام حسین علیه السّلام و امیر المومنین علیه السلام باید گفت که این دو امام بزرگوار شهید نشده اند و به مرگ طبیعی از دنیا رفته اند؟!
برای اطلاع بیشتر نسبت به این موضوع به کتاب دانشنامه شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها نوشته محقق ارجمند جناب حجت الاسلام و المسلمین علی لباف مراجعه فرمایید.
موفق باشید.
[پاسخ]