سَکونی (اسم راوی) می گوید: به محضر امام صادق علیه (علیه السّلام) آمدم در حالی که ناراحت و غمگین بودم. امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: چرا ناراحت و افسرده ای؟ به حضرت عرض کردم: خداوند به من فرزند دختری داده [و از بابت این ناراحتم که چرا به من فرزند پسر عنایت نکرده است!] حضرت فرمود: سنگینی این دختر بر روی زمین است و رزق او بر عهده ی خداوند است، عُمرش نیز از عمر تو جداست و چیزی از عمر تو کم نمی کند و روزیی که می خورد غیر از روزی توست!

سکونی گوید: بخدا قسم با این کلام امام صادق غم و اندوه از من برطرف شد سپس امام فرمود: اسم دخترت را چه گذاشته ای؟ گفتم: فاطمه! در این هنگام حضرت مصائب مادر مظلومه اش فاطمه (سلام الله علیها) را به یاد آورد و سه مرتبه آهی کشید. آنگاه حضرت [از شدت ناراحتی] دست مبارک خود را بر پیشانی گذاشت. سپس فرمود: حال که او را فاطمه نامیدی هرگز دشنماش مده و نفرینش نکن و او را نزن!

متن روایت: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ جُمْهُورٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنِ السَّكُونِيِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَ أَنَا مَغْمُومٌ مَكْرُوبٌ فَقَالَ لِي يَا سَكُونِيُّ مَا غَمُّكَ فَقُلْتُ وُلِدَتْ لِي ابْنَةٌ فَقَالَ يَا سَكُونِيُّ عَلَى الْأَرْضِ ثِقْلُهَا وَ عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا تَعِيشُ فِي غَيْرِ أَجَلِكَ[1] وَ تَأْكُلُ مِنْ غَيْرِ رِزْقِكَ فَسَرَّى وَ اللَّهِ عَنِّي[2] فَقَالَ مَا سَمَّيْتَهَا قُلْتُ فَاطِمَةَ قَالَ آهِ آهِ آهِ[3] ثُمَّ وَضَعَ يَدَهُ عَلَى جَبْهَتِهِ إِلَى أَنْ قَالَ ثُمَّ قَالَ: قَالَ لِي أَمَا إِذَا سَمَّيْتَهَا فَاطِمَةَ- فَلَا تَسُبَّهَا وَ لَا تَلْعَنْهَا وَ لَا تَضْرِبْهَا.[4]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. أي لا ينقص من عمرك لاجلها شي‏ء و لا من رزقك

[2]. هذا من كلام السكونى اي كشف أبو عبد اللّه عليه السلام الغم عنى

[3]. قاله عليه السلام لتذكره جدتها المظلومة عليها السلام و ما أصابها من مكاره الدهر

[4]. الكافي (ط – الإسلامية)، ج‏6، ص 48 و وسائل الشيعة، ج‏21، ص 482