هر يک از ائمه با يکي از اوصاف باارزش توصيف مي ‏شوند و امام حسن (علیه السلام) از بين آن همه اوصاف حميده ‏اش، با حلم توصيف مي‏ شود. به طوري که «الحلم الحسنية» از مشهورترين اوصاف اين بزرگوار و مثلي معروف است.

مردي از اهل شام که مغز او با تلقينات منافقانه‏ ي بني‏ اميه مسموم شده بود و عداوت حسن مجتبي را در دل پرورانده بود، وارد مدينه شد. امام مجتبي (علیه السلام) را ملاقات کرد و نتوانست خود را نگه دارد و امام را لعن کرد و پيوسته و بي‏ امان به حضرت ناسزا مي‏ گفت. امام چيزي نفرمود تا وقتي که مرد شامي خشم خود را کاملا خالي کرد.

امام که به گمراهي او پي برده بود، در حالي که سوار اسب بود، با تواضع تمام خم شد و به او سلام کرد و فرمود: اي شيخ! گمان مي‏ کنم که تو در اين شهر غريبي و گويا حقيقت بر تو مشتبه شده. اگر از من رضايت مي‏ طلبي من تو را مي ‏بخشم و اگر خواسته ‏اي داري و به چيزي محتاج هستي بگو. اگر پياده ‏اي به تو مرکب مي‏ دهم و اگر گرسنه ‏اي سيرت مي‏ کنم و اگر عريان باشي به تو لباس مي‏ دهم و هر چند روز که در مدينه هستي، اگر در خانه‏ ي ما مهمان باشي، با کمال ميل پذيراي تو هستم، چون منزل ما وسيع و گسترده است.

مرد شامي از شنيدن اين سخنان چنان متأثر شد و قهرا گريه کرد. سپس گفت: گواهي مي ‏دهم[1]  که تو در روي زمين خليفه‏ اي، خدا مي‏ داند رسالت خود را در کجا قرار دهد[2]. شگفتا که پدرت مبغوض ترين خلق نزد من بود، ولي هم‏ اکنون محبوب ترين خلق خداست.

سپس مرد شامي وسائل خويش را به خانه ‏ي امام حسن (علیه السلام) آورد و تا در مدينه بود مهمان حضرتش بود. سرانجام به حقانيت اهل بيت اعتقاد کامل يافت.[3]

همچنین است مروان حکم ـ که هيچگاه از آزار آن گرامي فروگذار نمي کرد ـ ، به هنگام رحلت آن امام، در تشييع شرکت کرد.

حضرت امام حسين (علیه السلام) فرمود: تو به هنگام حيات برادرم، هر چه از دستت برآمد، کردي، و اما اينک در تشييع او، حاضر آمده اي و مي گريي؟!

پاسخ داد: هر چه کردم، با کسي کردم که بردباريش از اين کوه ـ اشاره به کوهي در مدينه ـ بيشتر بود.[4]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ