یکی از طلاب حوزه علمیه قم عنایتی از امام زمان ارواحنافداه که شامل حال او شده بود را برایم نقل کرد که شرح داستان او از این قرار بود:

سال سوم طلبگی که بودم حال و هوای خوبی داشتم و در طول روز متعدد به امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) متوسل می شدم و از حضرتش برای اینکه طلبه ای مفید برای جامعه باشم استمداد می طلبیدم! وضع مالی خوبی نداشتم و حتی گاهی برای خرید ما یحتاج زندگی با مشکل مواجه می شدم! به آنچه می خوردم و می شنیدم و به زبان می آوردم دقت داشتم تا عملی از من سر نزند که مورد رضایت حضرت نباشد! همچنین با یکی از اساتید فاضل در ارتباط بودم و ایشان عصرهنگام در امام زاده شاه حمزه علیه السلام واقع در خیابان آذر قم، اصول و اخلاق طلبگی را به من درس می دادند!

حال و هوای خوبی داشتم تا اینکه روزی جهت شرکت در درس استاد از مدرسه حرکت کردم و از میدان معلم به سمت سه راه سجادیه سوار بر تاکسی شدم! کرایه این مسیر صد تومان بود. هنگامی که به مقصد در حال نزدیک شدن بودم وقتی دست به جیب بردم متوجه شدم پنجاه تومان بیشتر به همراه ندارم! هر چه جیب های دیگر لباسم را وارسی کردم چیزی پیدا نکردم! خیلی مضطرب شدم! ناخودآگاه به ذهنم خطور کرد به صاحب و مولایم امام زمان ارواحنافداه متوسل شوم و از او استمداد بجویم زیرا او را ناظر بر احوال خود می دانستم! در دل خطاب به مولایم گفتم: «آقا جان! آبروی طلبه هایت را حفظ کن و ما را بخاطر پنجاه تومان شرمنده نکن!». به سه راه سجادیه که رسیدم. وقتی در حال پیاده شدن از تاکسی بودم، ناگهان متوجه شدم کنار نعلینم یک سکه پنجاه تومانی افتاده است! من نیز پنجاه تومان برای پرداخت کرایه تاکسی کم داشتم! به دلم افتاد با توسل و توکلی که به حضرت داشتم عنایت و توجه امام زمان ارواحنافداه شامل حال من شده است!

گاهی اوقات در پیچ و خم های جاده ی زندگی به یاد این قضیه می افتم و دلم آرام می گیرد و به خودم می گویم: «مشکلات و سختی های زندگی کمتر از آن پنجاه تومان نیست که حضرت ملتفت به آن نباشد! ایمان و اعتقاد به توجه حضرتش نسبت به ما شیعیان مهم است که گاهی در زندگی از آن غافل می شویم!».