میثم تمار (رضیّ الله عنه) گوید:

شبی از شب ها آقا امیرالمؤمنین (علیه السّلام) مرا به خارج از کوفه برد تا اینکه به مسجد جعفی رسیدیم. در این هنگام آقا رو به سمت قبله کرد و چهار رکعت نماز خواند. هنگامی که حضرت سلام دادند و تسبیح گفتند دست خود را بلند کردند و این دعا را خواندند: «اِلهي کَيفَ اَدْعوُکَ وَقَدْ عَصَيْتُکَ وَکَيفَ لا اَدْعُوکَ وَقَدْ عَرَفْتُکَ وَحُبُّکَ في قَلْبي مَکينٌ مَدَدْتُ اِلَيکَ يَدا باِلذُّنُوبِ مَمْلُوَّةً وَعَيْنا باِلرَّجآءِ مَمْدُودَةً اِلهي اَنْتَ مالِکُ الْعَطايا وَاَنَا اَسير الْخَطايا؛ خدایا! تو را چگونه بخوانم در حالی که بنده خطاکار تو هستم و چگونه تو را نخوانم در حالی که عاشق تو هستم. خدایا! با دستان گناه آلود و چشمان امیدوار به سویت آمده ام. خدایا! تو مالک همه نعمت هایی و من اسیر خطاها هستم».‏ تا آخر دعا را حضرت خواندند. آنگاه به سجده رفت و صورت به خاک گذاشت و صد مرتبه گفت: اَلْعَفْوَ اَلْعَفْوَ.

سپس حضرت سر از سجده بر داشت و از مسجد خارج شد و به دل صحرا رفت و من دنبال ایشان می رفتم تا اینکه ایشان خطی جلوی پای من کشیدن و به من فرمودند: میثم! از این خط جلوتر نیا تا من برگردم. حضرت رفتند و در دل تاریکی شب، از جلوی دیدگانم ناپدید شدند.

میثم می گوید: مدتی که گذشت نگران شدم زیرا شب تاریکی بود. با خود گفتم: میثم! مولای خودت را در این دل شب با این همه دشمنانی که دارد تنها گذاشتی؟! آیا عذری در پیشگاه خدا و رسولش داری؟! به خدا قسم که در عقب او خواهم رفت تا از او باخبر باشم و اگر چه مخالفت امر او خواهم نمود.

 پس به جستجوي آن حضرت رفتم تا يافتم او را که سر خود را تا نصف بدن در چاهي کرده و با چاه درد و دل مي کند. همين که احساس کرد مرا فرمود: کيستي؟

گفتم: ميثمَمْ.

فرمود: آيا امر نکردم ترا که از خط خود تجاوز نکني؟

عرض کردم: اي مولاي من! ترسيدم بر تو از دشمنان تو. پس دلم طاقت نياورد.

فرمود: آيا شنيدي چيزي از آنچه مي گفتم؟

گفتم: نه اي مولاي من.

فرمود: اي ميثم!

وَ فِي الصَّدْرِ لُبَانَاتٌ إِذَا ضَاقَ لَهَا صَدْرِي             نَكَتُّ الْأَرْضَ بِالْكَفِ‏

                       وَ أَبْدَيْتُ لَهَا سِرِّي             فَمَهْمَا تُنْبِتُ الْأَرْضُ‏

                           فَذَاكَ النَّبْتُ مِنْ بَذْرِي‏

ترجمه شعر: در سينه درد دل ها ونيازهائي است که وقتي تنگي مي ‏کند زمين را باکف دست مي‏ شکافم و اسرارم را در آن مي‏ گذارم، پس هرگاه زمين چيزي روياند از آن بذري است که من کاشته‏ ام.[1]