عاقبت منکرین فضیلت گریه بر سیدالشهداء
علامه مجلسی (ره) در کتاب شریف «بحارالأنوار» داستان فردی که منکر فضیلت گریه بر حضرت سیّدالشهدا (علیه السّلام) شد را اینگونه نقل می کند:
سیّد علی حسینی گوید: با عدّه ای از مؤمنان مجاور حرم حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السّلام) بودیم. روز دهم محرم (عاشورا) یکی از همراهان شروع کرد به خواندن مقتل حضرت امام حسین (علیه السّلام)، به روایتی از حضرت باقر (علیه السّلام) رسید که آن حضرت فرموده است: «هر کس دیدگانش بر مصیبت حضرت حسین (علیه السّلام) به اندازه یک بال مگس اشک بریزد خداوند گناهان او را هرچند به اندازه کفهای روی دریا باشد خواهد بخشید». در آن مجلس مرد نادانی بود که مدّعی علم و دانش بود، ولی چیزی نمی فهمید، گفت: این روایت صحیح نیست و عقل نمی تواند آن را باور داشته باشد، بحث و جدال در این باره زیاد شد و از آن مجلس پراکنده شدیم در حالی که او بر عناد و تکذیب خود نسبت به حدیث اصرار داشت. آن مرد در آن شب خواب دید که قیامت برپا شده و مردم در زمین صاف و هموار بدون فراز و نشیب همگی محشور شده اند، ترازوها نصب شده، صراط کشیده شده، دستگاه های سنجش و حساب نهاده شده، نامه های اعمال پخش شده، دوزخ برافروخته گردیده و بهشت زیور یافته است. وی در گرمای شدیدی قرار گرفته و به سختی تشنه شده است، دنبال آب می گردد ولی نمی یابد. به چپ و راست نگاه کرده حوضی بزرگ با طول و عرض فراوان می بیند، با خود می گوید این همان حوض کوثر است، آب سردی که از برف خنک تر از عسل شیرین تر می باشد می بیند. در کنار حوض، دو مرد و یک زن که نور وجودشان بر تمامی محلوقات می تابد ایستاده اند، لباس سیاه بر تن داشته و غمناک و محزون هستند، با خود می گوید: اینان کیستند؟ به گفته می شود ایشان حضرت محمّد مصطفی (صلّی الله علیه و آله) و این علی مرتضی (علیه السّلام) و این زن فاطمه زهرا (علیها سلام) است، با خود می گوید چرا اینها را سیاه پوش و گریان و غمناک می بینم؟ گفته می شود: مگر امروز عاشورا، روز کشته شدن حسین (علیه السّلام) نیست اینان به خاطر آن غمگین و محزونند.
نزد حضرت فاطمه سیدة نساء العالمین (علیها سلام) می رود و عرض می کند: ای دختر رسول خدا، تشنه هستم، حضرت با بی اعتنایی نگاه به او کرده و می فرماید: تو همانی که فضیلت گریه بر مصیبت فرزندم حسین و پاره تنم و نور چشمم را که به ظلم و ستم شهید و کشته شده منکر هستی؟! خداوند کشندگان و ستم کنندگان و بازدارندگان او را از نوشیدن آب لعنت کند.[1]
مطلب ما را در خبرگزاری رسا مطالعه کنید.
[1]. بحارالأنوار، ج44، ص293 به نقل از فاطمه زهرا (سلام الله علیها) سرور دل پیامبر (صلّی الله علیه و آله)، ص414.
سلام واقعا جالب بود
يا حق
[پاسخ]
سلام
نوکرم حاج آقا… احوال پرس شما از سید علی هستیم.
التماس دعا
[پاسخ]
http://rasanews.ir/Nsite/FullStory/?Id=118034
عاقبت منکران فضیلت گریه بر سیدالشهدا
[پاسخ]
سلام حمید جان.من هادی بچه پاکلک! هستم. چیزی که ما از ائمه میدونیم بخشندگی و بزرگیشونه. فکر نکنم اونا حاضر باشن کاری که یزید با حسین کرد رو با پیروانشون انجام بدن. حتی حاضر نیستن آب رو به روی کافر ببندند و اگر این کار رو بکنن و این داستان حقیقت باشه پیروی ما از اونها گناه بزرگی محسوب میشه. گریه بر امام حسین(ع) به درونیات و عقاید شخصی هر کس مربوط میشه و نمیشه دیگران رو به خاطر این موضوع بازخواست کرد.
موفق باشی.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پاسخ: با عرض سلام و ادب خدمت شما دوست قدیمی و هم محله ای جناب سیّد هادی میردهقان.
چند نکته به ذهن حقیر نسبت به مطلبی که از علامه مجلسی (ره) نقل کردم رسید که نسبت به نقد شما عرض کنم.
1. گاهی انسان منکر مسئله ای می شود که مربوط به دین و مذهب نمی شود خب عواقب این انکار در حد همان مسئله هست ولی گاهی مسئله انکار شده مربوط به مذهب و شعائر دین می شود خب عواقب آن نسبت به مسائل دیگر فرق خواهد کرد. حال اگر این مسئله بین علمای مذهب قطعی باشد یعنی روایات در مورد آن متواتر یا متضافر«متعدد» باشد عواقب آن شدیدتر است تا جایی که اگر فردی منکر ارکان و مسلمات دین شود از اسلام خارج و کافر خواهد بود.
2. اگر فردی مسئله ای که مربوط به اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) می شود را منکر شود در صورتی که از روی علم و اجتهاد و تلاش فرد باشد و این انکار او خلاف واقع باشد در پیشگاه خداوند متعال و اهل بیت (علیهم السلام) معذور می باشد. البته این در صورتی است که دیگران با بحث علمی که با او می کنند نتوانند دلیل قانع کننده به وی ارائه دهند.
3. اگر فردی از روی عناد و سرکشی روایتی را منکر شود و بر عناد خود باقی بماند خب این فرد گنه کار است و این انکار او مستوجب عذاب است زیرا نه تنها خود بلکه دیگران رو با این انکار خود به ورطه گمراهی می کشاند.
4. این مسئله هم در روایت بر آن تأکید شده که ائمه (علیهم اسلام) فرمودند اگر روایتی را نفهمیدید یا با عقلتان به اصطلاح جور در نیامد شتاب زده منکر نشوید و به خود ما اهل بیت (علیهم اسلام) برگردانید.
5. اگر دقت کنید در این داستانی که علامه مجلسی (ره) نقل کرده اند نظر لطف و رحمت ائمه (علیهم السلام) شامل این فرد منکر شده که با این خواب او را نسبت به انکارش متذکر شدند تا دست از عناد خود بردارد و توبه کند و با ایمان کامل از دنیا برود. از طرفی اینگونه تذکرات که به صورت خواب یا مکاشفه یا حتی مستقیم از سوی خود معصوم به بعضی افراد نسبت به خطای عملشان داده شده زیاد است چنانکه یک نمونه از آن را در پست قبلی با عنوان «تذکر سیدالشهدا به علامه میرجهانی» متذکر شدیم.
انشاالله موفق باشید
فلاح تفتی
[پاسخ]
با سلام
با تبريك ايام ميلاد بانوي فاضله دوعالم خانم حضرت فاطمه سلام الله عليه
اگر مايل هستيدآدرس سايت را در پيوند خود قرار دهيد.
http://www.farhangyar.ir
منظرگاه مديريتي خوبي داريد. موفق باشيد.
[پاسخ]
[…] و ستم کنندگان و بازدارندگان او را از نوشیدن آب لعنت کند.[۱] [۱]. بحارالأنوار، ج۴۴، ص۲۹۳ به نقل از فاطمه زهرا (سلام […]
[…] علامه مجلسی (ره) در کتاب شریف «بحارالأنوار» داستان فردی که منکر فضیلت گریه بر حضرت سیّدالشهدا (علیه السّلام) شد را اینگونه نقل می کند: سیّد علی حسینی گوید: با عدّه ای از مؤمنان مجاور حرم حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السّلام) بودیم. روز دهم محرم (عاشورا) یکی از همراهان شروع کرد به خواندن مقتل حضرت امام حسین (علیه السّلام)، به روایتی از حضرت باقر (علیه السّلام) رسید که آن حضرت فرموده است: «هر کس دیدگانش بر مصیبت حضرت حسین (علیه السّلام) به اندازه یک بال مگس اشک بریزد خداوند گناهان او را هرچند به اندازه کفهای روی دریا باشد خواهد بخشید». در آن مجلس مرد نادانی بود که مدّعی علم و دانش بود، ولی چیزی نمی فهمید، گفت: این روایت صحیح نیست و عقل نمی تواند آن را باور داشته باشد، بحث و جدال در این باره زیاد شد و از آن مجلس پراکنده شدیم در حالی که او بر عناد و تکذیب خود نسبت به حدیث اصرار داشت. آن مرد در آن شب خواب دید که قیامت برپا شده و مردم در زمین صاف و هموار بدون فراز و نشیب همگی محشور شده اند، ترازوها نصب شده، صراط کشیده شده، دستگاه های سنجش و حساب نهاده شده، نامه های اعمال پخش شده، دوزخ برافروخته گردیده و بهشت زیور یافته است. وی در گرمای شدیدی قرار گرفته و به سختی تشنه شده است، دنبال آب می گردد ولی نمی یابد. به چپ و راست نگاه کرده حوضی بزرگ با طول و عرض فراوان می بیند، با خود می گوید این همان حوض کوثر است، آب سردی که از برف خنک تر از عسل شیرین تر می باشد می بیند. در کنار حوض، دو مرد و یک زن که نور وجودشان بر تمامی محلوقات می تابد ایستاده اند، لباس سیاه بر تن داشته و غمناک و محزون هستند، با خود می گوید: اینان کیستند؟ به گفته می شود ایشان حضرت محمّد مصطفی (صلّی الله علیه و آله) و این علی مرتضی (علیه السّلام) و این زن فاطمه زهرا (علیها سلام) است، با خود می گوید چرا اینها را سیاه پوش و گریان و غمناک می بینم؟ گفته می شود: مگر امروز عاشورا، روز کشته شدن حسین (علیه السّلام) نیست اینان به خاطر آن غمگین و محزونند. نزد حضرت فاطمه سیدة نساء العالمین (علیها سلام) می رود و عرض می کند: ای دختر رسول خدا، تشنه هستم، حضرت با بی اعتنایی نگاه به او کرده و می فرماید: تو همانی که فضیلت گریه بر مصیبت فرزندم حسین و پاره تنم و نور چشمم را که به ظلم و ستم شهید و کشته شده منکر هستی؟! خداوند کشندگان و ستم کنندگان و بازدارندگان او را از نوشیدن آب لعنت کند.[۱] […]
امام حسین علیه السلام:انا قتل العبرات من کشته اشکم
اگر مسئله گریه بر تمام حسین چیز مهمی نبود امام سجاد در تمام طول عمرش
گریه بر مظلومی پدرش ابی عبدالله الحسین نمیکرد
آب میدیدند گریه میکردند ویاد تشنگی پدر گرامیشان میافتادند
گوسفند را درحال ذبح کردن میدیدند گریه میکردند ومیفرمودند پدرم لب تشنه سر از بدنش جدا کردند
و…قص علی هذا
[پاسخ]