آیت الله سیّد محمّد مهدی مرتضوی لنگرودی نقل می کند:

در سال 1397 هجری یعنی در سفر اوّل من به هندوستان در شهر لکنهو که یکی از شهرهای بزرگ هند بشمار می رود بر یکی از علمای آن سرزمین بنام حضرت حجة الاسلام آقای سیّد حمید الحسن وارد شدم.

در خانه ی وی حسینیه ای بود، نگارنده را به آن حسینیه راهنمایی نمودند، در آن حسینیه ضریحی کوچک از عاج فیل شبیه به ضریح مطهّر حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) بود. قضیه ی ضریح را ایشان از پدر بزرگوارشان که او نیز یکی از علمای بزرگ لکنهو بشمار می رود نقل نمود. نگارنده پس از چندی که پدر بزرگوار آقای حمید الحسن را ملاقات نمودم قضیه ی ضریح  را خواستم که از خود ایشان بشنوم، تقاضای شرح قضیه ی ضریح را نمودم. معظم له نیز قضیه ی ضریح را بدون کم و زیاد مانند فرزند ارجمندشان بیان نمودند.

قضیه ی ضریح از این قرار است:

در حدود چهل سال پیش در عصر تاسوعا چند نفر ضریح کوچکی شبیه به ضریح مطهر حضرت علی (علیه السّلام) که از عاج فیل ساخته شده بود بدرب منزل ما آوردند و گفتند: این ضریح را زعفر جنّی برای حسینیه ی شما به رسم هدیه فرستاده است و روی ضریح کاغذی بود که به خط میخی یا کوفی چیزهایی روی آن نوشته شده بود، گفتند: شب عاشورا عده ای از جنّیان و پریان شیعه به جهت این نامه عزاداری خود را در حسینیه شما قرار خواهند داد، و شب عاشورا را تا به صبح به گریه و شیون و گفتن حسین حسین بسر خواهند آورد.

و اگر همیشه این کاغذ بر روی ضریح باشد، جنیان هر شب در حسینیه شما در لیالی سال، عزاداری خواهند کرد.

اگر بخواهید در سال یک مرتبه جنّیان در حسینیه شما عزاداری کنند، باید آن کاغذ را فردای آن شب به هم بپیچید و در جایی از خانه دفن کنید و در شب عاشورا باز کنید و بر روی ضریح بگذارید و نیز افزودند که زعفر جنّی گفته است که من در مجلس عزای شما در روز عاشورا شرکت خواهم کرد، چون من دیده نمی شوم برایم در کنار منبر یک جای خالی بگذارید.

آقای سیّد حمیدالحسن و پدر بزرگوارشان گفتند: ما در کنار منبر یک جای خالی برای زعفر جنّی قرار دادیم، هر کس که می خواست در آنجا بنشیند به او می گفتیم جای دیگر را اختیار کندو تا مدتی آن مکان خالی بود و ما نفهمیدیم که زعفر جنّی چه وقت آمده است. چون مجلس رسمیت پیدا کرد و واعظ بر منبر رفت و مشغول خواندن مقتل شد، آن وقت فهمیدیم که زعفر در مجلس حاضر است چون صدا از همان مکان خالی بلند می شد و به شخصی که مقتل می خواند، اعتراض می کرد و می گفتد اینطور که می گویید صحیح نیست! من در صحرای کربلا بودم و در همه جا حاضر می شدم و از نزدیک شاهد وقایع بودم. واقع از این قرار است…

در حدود بیست مورد اعتراض کرد، مطالبی که زعفر جنّی می گفت جانگدازتر و حزن آورتر و شورانگیزتر و سوزناک تر بود. ضجه و شیون و گریه مردم در آن روز فوق العاده بود. هر کجا که اعتراضی به گوینده نداشت بجای اعتراض صدای شیون و گریه زعفر بلند می شد و این صدا شور عجیبی را در مردم به وجود می آورد بطوری که چندین نفر از گریه هلاک و بعضی بی حال و برخی مدهوش شدند. روز عجیبی بود.[1]

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند        گویا عزای اشرف اولاد آدم است