یکی از بزرگترین پاسداران حریم فرهنگ و ولایت آل محمّد (علیهم السلام)، علامه مجاهد میرحامد حسین هندی است که در نیمه ی دوم قرن سیزدهم هجری می زیست. او حق عظیمی بر گردن شیعیان دارد و کتاب جاودانش «عبقات الأنوار» از آثار درخشان شیعه در یکی ـ دو قرن أخیر است.

از جمله خصوصیات آن عالیجناب حرص بر استفاده از عمر شریفش بود، و در این باره نقل شده است که:

حاکمی از حکام وقت تمایل و اشتیاق زیادی به دیدار جناب «میرحامد حسین» نشان می داد، و در ترتیب ملاقات با ایشان به وسائط مختلف چنگ می زد، ولی سید تمایلی بر این ملاقات از خود نشان نمی داد، تا اینکه بعد از اصرار زیاد از طرف افراد مختلف، میرحامد حسین می فرماید: چه مقصودی از ملاقات با من دارد؟ عرضه داشتند: صرفاً دیدار شما را می خواهد، فرموده بود: بگویید فلان ساعت از روز در پایین ایوان منزل منتظرم باشد، و رأس ساعت مقرر، در حالی که آن حاکم با حشم و چاکران و ملازمانش انتظار قدوم میرحامد حسین را داشتند، سید از اطاقی که درب آن به روی ایوان باز می شد به روی ایوان آمده، در حالی که قلمش در دست راستش بود، فرموده: من میرحامد حسین هستم، مرا دیدی؟ و سپس به غرفه ی خود تشریف برده و به ادامه ی تألیفش مشغول شد!![1]

هیهاتَ أن یأتیَ الزمانُ بمثله                   إنّ الزمانَ بمثلهِ لَعَقیمً